VİCTOR HUGO İNGİLİZCE TÜRKÇE ŞİİRLERİ

Veni, Vidi, Vixi ce laugh at the dear children round, Since flowers, henceforth, can give me no relief. Since in the Spring, when God makes Nature crave, I see with joyless soul that love so bright; Since reached the hour when man avoids the light, And knows the bitterness that all things have. Since from my soul all hope has passed away; Since, in this month of fragrance and the rose, My child! I wish to share thy dark repose; Since, dead my heart, too long in life I stay. From earth's set task I never sought to fly: Ploughed is my furrow, and my harvest o'er. Cheerful I lived, and gentle more and more-- Erect, yet prone to bow towards mystery. I've done my best: with work and watching worn, I've seen that many mocked my grieving state; And I have wondered at there causeless hate, Having much sorrow and much labour borne. In this world's gaol, where all escape is vain, Unmurmuring, bleeding, prostrate 'neath the shock. Silent, exhausted, jeered by felon mock, I've dragged my link of the eternal chain. Now my tired eyes are but half open kept, To turn when I am called is all I can, Wearied and stupefied, and like a man Who rises e'er the morn, and ne'er has slept. Idle through grief, I neither deign nor care Notice to take of envy's noisome spite. O Lord! now open me the gates of night, That I may get me gone, and disappear. Victor Marie Hugo ***Veni, Vidi, Vixi Değilmi ki o derin acılarımla şimdi Buna destek olacak tek bir kolda yoksunum Ve çocuklara bile zorlukla gülüyorum Ve açmıyor içimi çiçekler renkleriyle Anlamalıyım artık: yaşadın yeterince! Değilmi ki ilkbahar kuşatınca her yanı Doğayı şenlik yerine çevirdiğinde tanrı Bu görkemli sevdaya aşksız bakıyorum Değilmi ki gün-gece ışıktan kaçıyorum Duyarak o en gizli kederi herşeydeki Değilmi ki ruhumda umudum yenik düştü Değilmi ki bu güller, kokular mevsiminde Sevgili kızım benim, içimde, ta derinde Yalnız senin yattığın karanlığa özlem var Mademki öldü kalbim, yaşadım yeterince! Yeryüzünde yükümü tek bir gün reddetmedim Arığım işte orda, burda başak demektim Yumuşadım gitgide, yaşama gülümsedim Ve yaşamın o büyük, dipsiz gizi dışında Dimdik durdum ayakta, kimseye eğilmedim En iyisiyle yaptım yapabildiklerimi Ne çok uykusuz kaldım, ne çok hizmet götürdüm! Sonra acılarıma güldüklerini gördüm Nefretlerine hedef seçildikçe üzüldüm Anarak çalışıp çektiklerimi Tek kuşun uçmadığı şu dünya sürgününde Öyle bezgin, ışıksız, ellerimin üstünde Diğer tüm kölelerin alayları içinde Taşıdım ağlamadan al kanlara bulanıp Koparılmaz zincirden payıma ne düştüyse Şimdi bakışlarımın ancak yarısı bende Ötesi darmadağın acılı gömütlerde Dönüpde baktığım yok çağıran olsa bile Sersemlik ve sıkıntı yüklü bir uykusuzum Hiç gözünü kırpmadan kalkmış şafaktan önce Miskin karanlığımın orta yerinde şimdi Yanıt vermeye bile gönül indirmiyorum Canımı sıkıp duran o en günücü ağza Ulu Tanrım gecenin kapısını aç bana Ki çekilip gideyim, dönmeyeyim bir daha! Victor Hugo THE GRAVE AND THE ROSE VICTOR HUGO. The Grave said to the Rose, 'What of the dews of dawn, Love's flower, what end is theirs?' 'And what of spirits flown, The souls whereon doth close The tomb's mouth unawares?' The Rose said to the Grave. The Rose said, 'In the shade From the dawn's tears is made A perfume faint and strange, Amber and honey sweet.' 'And all the spirits fleet Do suffer a sky-change, More strangely than the dew, To God's own angels new, The Grave said to the Rose. Mezar ve Gül “Senin gibi bir aşk çiçeği ne yapar Seher vakti yağdığında yağmurlar? ” Diye mezar sordu güle. “Ya senin o kuyu gibi ağzına Düşen insan ne yapar daha sonra? ” Diye sordu ona gül de. “Ey karanlık mezar, amber ve bal Kokusuna döner o damlacıklar Anladın mı beni şimdi? ” Mezar da dedi ki “Ey dertli çiçek, Melek olup göklerde süzülecek İçime düşen her kişi.”